Lesna polanka jagód

Kaukazu

Najezyła futro i obróciła się, gotowa do ucieczki.
-Wiej! To Ghul! Wiej, bo stracisz uszy!!!
Zaczęła uciekać. Zatrzymała się, by poczekać na karakalicę.

Insdyllo

Juz miała uciekać, gdy nagle obudził się w niej dorosły karakal. Straciła już rodzinę, nie miała zamiaru zostawiać towarzyszki losowi. Wystawiła barki, przybrała pozycję ,,gotowa do ataku'' i zasyczała, pokazując kły, siekacze i resztę zębów. Najerzyła futerko. Jej ogon majtał się na wszystkie strony. Wyglądała naprawdę groźnie. Kiedy Ghul chciał się na nią rzucić, zręcznie, jak i celnie przejechała mu pazurami po twarzy. Potworek wycofał się w stronę krzewów i znikł pomiędzy nimi, zostawiając za sobą pojedyńcze kropelki krwi. Ins wróciła do dawnej postawy, ale wyglądała jak dumny z siebie karakal. Tak właśnie było-była z siebie tak dumna jak nigdy wcześniej. Spojrzała triumfująco na Kaukazu. Widząc zdziwioną rysicę powiedziała:
-No co? - Ruszyła dumnym krokiem w stronę wyjścia z polany. Na chwilę przystanęła i, obróciwszy się, mruknęła pysznie:
-No, idziesz? Co teraz mi pokażesz? - I zachichotała cichutko.

Kaukazu

Postanowiła pokazać dzieciom okolicę.
-Polana - Mruknęła, gdy znaleźli się tutaj.
-Uwaga na Ghula.
-Ghula? - Pisnęły zgodnie maluchy.
-Tak, Ghul. To przez niego nie mam pędzelków na uszach. Nie przychodźcie tu sami, bo urwie je wam... Razem z uszami! - Podskoczyła, lądując przed małymi. Te odskoczyły z piskiem, a Kaukazuume zaczęła się śmiać. Kociaki spojrzały na siebie i także zaczęły się śmiać. Potem zaczęli zajadać się jagodzinami. Nagle krzaki zaczęły się trząść. Wszyscy z wrzaskiem uciekli w stronę szumu wody.